Ο μαγικός κύκλος που κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι η ποιητική διαδικασία, προϋποθέτει αρκετά: έπαρση, αγωνία, ρίσκο, φρόνηση και συντριβή. Παρ’ όλα ταύτα, αναλογίζομαι την ψυχική νηνεμία του Σοφοκλή στα χορικά του Οιδίποδα Τύραννου, το ερωτικό φαρμάκι του Γεώργιου Χορτάτζη στην Ερωφίλη, τη ρέμβη του Διονύσιου Σολωμού στη Γυναίκα με το πέπλο. Εφήμερη ή διαρκής, η ποιητική δημιουργία απαιτεί θυσίες˙ δόσιμο, γενναιοδωρία, ανάλωση σώματος και ψυχής.
Οι συντεταγμένες που ορίζουν την ποίηση στο εξελισσόμενο παρόν, για τη γενιά που βίωσε μονάχα το τέλος του ψυχροπολεμικού κλίματος, είναι η αμηχανία και ο απόηχος των -ισμών. Αδιάψευστη μαρτυρία οι εκφραστικές αγκυλώσεις, οι θεματολογικές επιλογές, τα «ξαναζεσταμένα μακαρόνια» – πάντοτε με το πρόσχημα μιας παγκόσμιας ποιητικής επαναδιατύπωσης. Αυτό που σήμερα κυριαρχεί είναι η μετανάγνωση, η σπειροειδής προσέγγιση, ο κομφορμισμός, που οδηγούν την ποιητική τέχνη στην απαξίωση. Κι όλα αυτά με άλλοθι την ποίηση.
Kι όμως, η ποίηση, πάνω απ’ όλα, είναι πράξη. Τα υπόλοιπα παραμένουν λόγια. Πρέπει να ’σαι πάντα έτοιμος και ανοιχτός. Εκείνη θα κρίνει πότε θα ’ρθει…
