ΡΟΥΒΑΛΗΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ. (2021). Όρμος : Σκηνική Ποιητική Αφήγηση. Κορώνη: (.poema..) εκδόσεις.
1/4/22
Κριτική ματιά στον «Όρμο»
Της Διώνης Δημητριάδου
Πρωτότυπη ως ιδέα και ως μορφή η πρόσφατη ποιητική συλλογή (καλύτερα, ποιητική σύνθεση) του Βασίλη Ρούβαλη, προτείνει τη μείξη του λόγου και της εικόνας, καθώς επιλέγει μια σκηνική ποιητική αφήγηση, όπως ο ίδιος την ονομάζει στον υπότιτλο. Αυτό το στοιχείο θα αρκούσε για να προσεχθεί η αυθεντικότητα αυτής της νέας ποιητικής του πρότασης, εν μέω πολλών επαναλήψεων (ίσως και αντιγραφών;) που χαρακτηρίζει το σύγχρονο ποιητικό τοπίο. Ενδιαφέρουσα η ρυθμική της ποίησής του, και μάλιστα σε ελεύθερο στίχο, καταδεικνύει τις δυνατότητες των σύγχρονων ποιητικών τρόπων να αποπνέουν αφενός τη νεωτερικότητα και αφετέρου τη διαχρονικότητα μιας ποίησης που προκρίνει τον ρυθμό ακριβώς για να λέγεται ποίηση. Μόνος αφηγητής σε έναν κενό σκηνικό χώρο με υποτιθέμενο (μακάρι) κοινό, μεταποιεί το πρώτο πρόσωπο στο δεύτερο ενικό ή πληθυντικό μιας απεύθυνσης και συνειδητοποιεί τη θέση του: […] είμαι θεατής και κριτής, είμαι το έργο τους,/ είμαι θεατής και κριτής, είμαι μόνος στο κενό τοπίο/ θηρεύω το κουράγιο και τη σύνεση της επιβίωσης,/ γράμμα το γράμμα, φράση και σιγή, νοήματα («Μετά»). Ίσως το πλέον ενδιαφέρον εδώ να βρίσκεται στην ιδεατή ταύτιση των προσώπων, με κυρίαρχο το «εγώ» που δανείζεται ποιητικά το αλλότριο προσωπείο, μακάρι οικείο ωστόσο.