Στο πλαίσιο της παγκόσμιας ημέρας ποίησης το Γραφείον Ποιήσεως παρουσιάζει την ενότητα «Σύγχρονοι Έλληνες ποιητές και Ελληνίδες ποιήτριες αυτοανθολογούνται» σε μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η σύγχρονη ελληνική ποίηση με ανέκδοτα ποιήματα.
(Ποιητικό ημερολόγιο-παραλήρημα)
Όταν σχίζονται τα σωθικά,
οι λέξεις, ο νους, τα τετράδια στα χέρια μου
κι όταν το φως, οι τρεις λάμψεις,
η φαντασία στο έπακρο είναι,
εκεί ενώνεται το χάος μου με την αιωνιότητα.
Και γεννάει, αδήλωτο το σύμπαν γεννάει
τους εαυτούς: εγώ, εμένα κι εγώ.
*
(Επίγραμμα)
Τον κόσμο παρατηρώ σ’ αυτή την απόσταση που μου επιτρέπεται ν’ απέχω. Ο κόσμος
έρχεται μέσα μου, με περικλείει, με θέτει ενώπιο ενωπίω, στην αρχέγονη άρνηση προς το
τίποτε που τον συνθέτει.
Είμαι ο «άλλος», όχι ο παράφρων, όχι ο φανερός. Γι’ αυτό απέχω (και τραγουδώ
ακατανόητος).
