Υπάρχει μια φωτογραφία του Κωστή Παλαμά που πάντα θα με μαγνητίζει. Πρόκειται για μια ασπρόμαυρη, καθαρή, αποκαλυπτική φωτογραφία του ποιητή, ο οποίος στέκεται μπροστά στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου Κάουφμαν, στην οδό Σταδίου, αν δεν απατώμαι. Κοιτάζει με περιέργεια κάποια εξώφυλλα – ποιος ξέρει τι να σκεφτόταν… Το βλέμμα του πάντως είναι σταθερό, ήπιο μα και οξυδερκές. Ό,τι ακριβώς χαρακτηρίζει την ποίησή του. Ό,τι έχει απομείνει από την πολύχρονη κι επιβλητική παρουσία του στα λογοτεχνικά στέκια της Αθήνας. Όποιος απόηχος του έργου του αγγίζει τους νέους ποιητές. Όποια αμεσότητα διαθέτει στο σημερινό παρόν.
Και μια πρόσφατη προσωπική εμπειρία: ένα παλαμικό ποίημα στάθηκε αφορμή να ξαναθυμηθώ ότι ο ερωτευμένος άνδρας μπορεί –ανενδοίαστα, ακόμη και σήμερα– να αφιερώσει στίχους σε μια γυναίκα. Γιατί όχι; Ιδού:
Όλη τη μουσική μες στην αγάπη βάλε, / και βάλε των παιδιών την αθωότητα όλη, / και βάλε κι όλη σου την ομορφιά, και πάλε / θα ‘χης τον ίσκιο της αγάπης – όχι εκείνη / Εκείνη λάμπει, καίει, φωτίζει και δε σβήνει!
