Το ερώτημα για το πού «κρύβεται» η ποίηση, πώς επιβιώνει, τι προσδοκίες μπορεί να υποκρύπτει για τον σημερινό αναγνώστη, είναι εύκολο ν’ απαντηθεί: η ποίηση εξακολουθεί να περιδιαβαίνει στα μονοπάτια της λογοτεχνικής δημιουργίας με τον δικό της βηματισμό, την ήσυχη ματιά της στο τοπίο της ανθρώπινης ύπαρξης, το αφούγκρασμα γεμάτο νόημα στο παρελθόν και το παρόν. Και αποδίδει εύχυμους καρπούς, προάγει τη συγγραφική σκέψη και έκφραση, είναι μονίμως παρούσα.
Η τετριμμένη συζήτηση λοιπόν τείνει να εξελιχθεί ανώφελη, αφού το σκεπτικό για τον παραγκωνισμό της ποιητικής παραγωγής -και επομένως τις «μη πωλήσεις» στα ράφια- δεν ευσταθεί: το πλέον σταθερό αναγνωστικό κοινό είναι εκείνο της ποίησης, και επιπλέον εκείνο που συντηρεί άλλες ενότητες όπως την κλασική-σοβαρή πεζογραφία, το δοκίμιο, τη μελέτη. Ωστόσο, οι μύστες της ποίησης δεν είναι δυνατόν να συγκριθούν με τους καταναλωτές της ακατάσχετης εκδοτικής βιομηχανίας όπου, συντριπτικά, αγοράζουν βιβλία πεζογραφίας με ευκαιριακή λογική (διακοπές, κοινωνική επιβεβαίωση, συμπλήρωση «νεκρού» χρόνου κ.ά.).
Από την άλλη πλευρά, οι αναγνώστες της κλασικής, είτε της σύγχρονης και ξένης-μεταφρασμένης ποίησης διαθέτουν μια σειρά από διαύλους που τους εξασφαλίζουν την επαφή και γνωριμία με δημιουργούς και βιβλία. Ο λόγος γίνεται για τα έντυπα περιοδικά (με μακρά παράδοση στην Ελλάδα) όσο και, κυρίως, για τις ποικίλες διαδικτυακές πλατφόρμες που τα τελευταία χρόνια γνωρίζουν μεγάλη άνθηση και στα καθ’ ημάς. Τα ηλεκτρονικά περιοδικά, τα ιστολόγια, οι λογοτεχνικοί κόμβοι, ακόμη και τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα (facebook κ.ά.) βρίθουν από στίχους, ψιθυρίσματα ποιητικά, συνθέσεις έργων, προάγοντας ακριβώς την ποιητική λειτουργία.
Δεν είναι τυχαία όλα τούτα, όμως. Ο ποιητικός λόγος δείχνει «τα δόντια του» απέναντι στην παραφροσύνη της καθημερινής ζωής, της υπερβολικής ταχύτητας, της θολής και κορεσμένης αίσθησης από την υπερκατανάλωση πληροφοριών. Το ποίημα αποτελεί αντίδοτο, ανακούφιση και σπινθήρισμα. Αναπλάθει μιαν ηθική. Και γι’ αυτό είναι μια πολιτική πράξη, εν τέλει.
